Loman kende zijn Pappenheimers voldoende om te beseffen dat het spectaculaire gebaar van Mauriske onvermijdelijk navolging zou vinden. Het zou de volgende dagen uitkijken worden om te beletten dat de biefstukken en de koteletten hem rond de oren zouden suizen. Bols zou na dit klinkende succes vast en zeker zijn thema verder ontwikkelen, en de temperamentvolle Jean-Louis, die in de keuken een handje toestak, was allicht in staat om in een onbewaakt ogenblik heel de vleesrotboel met de stinkende hormonen in de vuilnisemmer te werpen. Het gevaar was niet denkbeeldig dat de humanitaire campagne van Bols zou ontaarden in een smijtpartij.
Maar dat was voorlopig de minste zorg van Loman. Hoofdzaak was dat Peterkeyn hem tijdig kwam aflossen. Hij moest om zeven uur in de gemeenteschool een ouderavond bijwonen om het driemaandelijks rapport van zijn dochter Anneke te bespreken, en hij wilde die avond ongestoord verder lezen in de ‘Analytische Beschouwingen over de Seksuele Psychologie’, deel twee, door Oswald Schwarz, een boek dat hij uit de medische bibliotheek van het ziekenhuis in bruikleen had meegenomen, en waarvan hij sommige passages zorgvuldig kopieerde in een schoolschrift. Van Kinsey had hij al twee cahiers vol.
‘Meneer Loman,’ zei de hoofdonderwijzer op de ouderavond, ‘dit is een zeer ernstige aangelegenheid. Juist daarom is het beter dat wij de zaak op de man af en in alle openhartigheid bespreken. Uw dochter Anneke is deze week in de turnzaal van de school betrapt met een vijftienjarige jongen in, laat mij het eufemistisch zeggen, zéér compromitterende omstandigheden. Afgezien van het feit, dat wij zulke dingen in onze school natuurlijk niet kunnen dulden, mag het verbijsterend heten dat een meisje van veertien jaar, een kind nog, zich reeds bezighoudt met zulke, met zulke ... ja, u weet wel wat ik bedoel.’
‘Het is niet mogelijk’ zei Loman hees. Hij voelde het bloed wegtrekken uit zijn gelaat en moest zich bedwingen om de magere hoofdonderwijzer met zijn irriterende neusstem en zijn belachelijk korte broekspijpen niet tussen de banken van het leslokaal te timmeren.
‘Het spijt me, meneer Loman,’ zei de hoofdonderwijzer. ‘Anneke en die jongeman in kwestie zijn door de juffrouwen Smits en De Longie op heterdaad betrapt. Ik wil u de details besparen, maar ik kan u wel het rapport tonen dat door beide dames in eer en geweten werd ondertekend. U zult begrijpen dat ik mijn leerkrachten in dit en andere opzichten als volledig betrouwbaar beschouw. Er is trouwens geen enkele reden denkbaar waarom zij gezamenlijk een zeer bezwarende getuigenis zouden afleggen, die niet geheel met de waarheid zou overeenstemmen. U zult eveneens begrijpen dat...’
‘De details,’ zei Loman nadrukkelijk. ‘Ik wil de details kennen.’
De hoofdonderwijzer kleurde en schoof twee benige vingers tussen zijn boord en zijn adamsappel, alsof hij moeite had om te slikken.
‘Staat u daar werkelijk op, meneer Loman?’ Hij slikte inderdaad moeizaam en zocht naar de geschikte woorden. ‘Ik vrees dat de situatie op zichzelf, in haar entiteit, reeds pijnlijk genoeg is voor u. En voor ons.’
‘De details,’ herhaalde Loman. Hij stond op het punt de hoofdonderwijzer door elkaar te schudden. Hij wist zich echter te beheersen en voegde er langzaam aan toe: ‘Meneer, ik heb minstens zoveel recht als de dames Smits en De Longie om de volledige waarheid over het gedrag van mijn dochter te kennen. U hebt zelf gezegd dat het beter is de aangelegenheid in alle openhartigheid te bespreken. U hoeft mij geen pijnlijke bijzonderheden te besparen. Ik wil en ik moet alles weten.’
‘Nu ja,’ zei de hoofdonderwijzer nog steeds aarzelend. ‘Ik geloof niet dat er eigenlijk geslachtelijke gemeenschap is geweest. Alleen een arts zou dat wetenschappelijk kunnen vaststellen. Maar het is een feit, dat de ongeoorloofde handelingen, gezien de zeer jeugdige leeftijd van de twee betrokkenen, ontstellend moeten worden genoemd. Uw dochter werd aangetroffen, liggend op de turnmat met de rok opgetild en de broek afgestroopt tot op de enkels terwijl zij, u moet mij wel verontschuldigen, meneer Loman, terwijl zij het geslachtsorgaan van de jongen manipuleerde. Ik heb u gewaarschuwd, dat dit alles zeer pijnlijk is.’
‘De rotzak!’ schreeuwde Loman buiten zichzelf. ‘Breng mij de smerige rotzak! Laat hem vijf minuten onder mijn handen, hier in deze klas! Vijf minuten is voldoende!’
‘Meneer Loman, laat ons vooral onze zelfbeheersing bewaren,’ suste de hoofdonderwijzer. ‘Ik begrijp natuurlijk volkomen uw verontwaardiging, maar u mag niet vergeten dat de jongen eveneens minderjarig en nog een kind is. Zelfs wanneer kon worden bewezen dat het initiatief van hem is gekomen, en zoiets is in dergelijke gevallen altijd moeilijk te bewijzen, dan zou het niet mogelijk zijn hem legaal aansprakelijk te stellen; te minder daar er blijkbaar geen enkel verzet maar veeleer medewerking is geweest van de kant van uw dochter...’
‘Vijf minuten,’ drong Loman aan. ‘Vijf minuten, en ik geef u de verzekering dat de smeerlap de eerste tien jaar geen meisje meer met zijn vuile poten aanraakt!’ ‘Alstublieft, meneer Loman, laat ons redelijk blijven,’ smeekte de hoofdonderwijzer bijna fluisterend, want er wandelde op dat ogenblik iemand voorbij in de gang. ‘Met woede of geweld of gerechtelijke actie kunnen wij deze jammerlijke affaire alleen maar verergeren. Wij moeten absoluut elk schandaal vermijden. Ik ben ervan overtuigd, dat een discrete behandeling van deze aangelegenheid zowel voor u als voor uw dochter en ook voor de school verkieslijk is. Wat de jongen betreft, kan ik u verzekeren dat hij inmiddels reeds naar een andere school werd overgeplaatst, na een onderhoud met zijn ouders. Ik heb deze beslissing uit eigen beweging getroffen zonder daar enige instantie in te betrekken, en verder kunt u er staat op maken dat de dames Smits en De Longie hun beroepsgeheim niet zullen schenden. Ik ben bereid Anneke op school te houden, maar ik moet u er wel op wijzen, dat ik bij recidive natuurlijk onverbiddelijke maatregelen zou moeten treffen. Ik hoop dus dat u uw dochter ernstig onder handen zult nemen.’
